Iyi Bayramlar

Seker tadinda bir bayram diliyorum herkese...

Icinde bol miktarda mutluluk olsun, huzur olsun, muhabbet olsun, kahkaha olsun...

Ee daha ne olsun degil mi :)

Bir Turkun amigurumi ile imtihani: Capul canavarlari

Gezi parki olaylari hakkinda yazmadim, yazamadim bir turlu...

Sanirim Twitter yolu ile takip etmek kolay, oturup bloga yazmak zor geldi. Yasananlari bizler degil ama tarih yazacak bana sorarsaniz bundan yillar sonra, anlatilanlar da pek guzel seyler olmayacak ne yazik ki :(

Bu ulkede hayat yok derken kullerinden yeniden dogabilen, haksizliga karsi bas kaldirip sesini cikarabilen insanlarin hala daha var olmasi ileriye donuk umutlarimi yesertti yeniden.

O guzel insanlar o guzel atlara binip gitmemis yani...

Uzun zamandir denemek istedigim ama bir turlu vakit bulamadigim "amigurumi" isine girdim o siralarda. Amigurumi ne demek, kufur mu ediyorsunuz demeyin sakin :)) Amigurumi Japoncada tig isinden oyuncaklara verilen isim. Bende ilk firsatta en kolay olanindan ogrenmeye ve yapmaya basladim. Ve iste ilk denemelerim olan "Capul canavarlari" karsinizda :) Olaylarin sicakligi ile gundeme uyuverdiler hemen. Nasil olmuslar? 

Bu arada amigurumi isine el attigimda bizim evin tig ustadi annem oldugu icin annemi de bir miktar ugrastirdim hani yani. Yok o ilmek nasil olacak, yok bu ipi nereden gecirecegim falan diye. Tabii sacma sapan diyaloglarimiz da olmazsa olmazlardandi, soyle ki...

Bu amigurumi isi dunyada oldukca yayginlasmis hatta ticarete dokulmus durumda. Mesela bu sirin oyuncaklar icin kendiliginden vidali, batmaz, kopmaz gozler mevcut. Oyuncaklar genellikle hayvan veya canli seklinde oldugundan goz sart tabii :) Daha onceden bu aksesuarlara Singapur'da ve hatta internette bircok yerde rastladigim icin cok yaygin oldugunu farzediyorum ben! Lakin Turkiye'de oldugumu gozden kaciriyorum. Zaten anneme bile amigurumi sozcugunu ogretene ve kufur olmadigina inandirana kadar canim cikti :)))

Ben:Anne bana bu amigurumi gozlerinden lazim ama simdi, nerden buluruz?

Annem: Boncuk falan dikiver goz yerine

Ben: Off anne ya boncuk olmaz, onlarin ozel gozleri var boyle vidali falan.

Annem: Bilmem carsiya cikinca bak yunculere veya boncukculara

Ben:Ya anne kesin yoktur oyle birsey, baksana sen bile soyleyemiyorsun daha adini adamlar ne bilsin amigurumi gozunu

Annem: Ammi-gir-ruu-mu bak nasil bi soyluyorum iste!

Ben: Super soyledin valla kirk yillik Japon gibisin :)

Annem: Dalga gec sen daha dalga gec! Sen carsiya cikinca sor adamlara vardir belki gozlerden.

Ben: Pardon anne ama nasil sorucam? Dusun simdi, carsiya cikip kendi halinde isini yapan yuncu adamlarin dukkanina giriyorum ve "pardon sizde amigurumi gozu varmi" diye soruyorum. Adam "ne diyorsun sen abla o ne bicim bir kufur!" demez mi!?!

Annem: ahahahahahahaha... boncuk dik sen en iyisi

Durum boyle olunca da amigurumi gozu yerine dugme dikmeyi uygun buldum :))

Var midir tanidiginiz bildiginiz amigurumi gozu satan dukkan :D

Pazar Keyfi

Balkonda oturup adalar manzarasina karsi cayini yudumlamak gibisi yok...
Hele hele cayin yaninda Eti Cin varsa :) 
Daha once soylemismiydim Eti Cin'e bayildigimi. Gurbettekiler yaprak sarma, simit, sucuk falan ozlerler hep ben Eti Cin hasretiyle yandim. Neyse ki benim gibileri dusunup simdi 10'lu paket yapmislar da, kolay kolay bitmiyor :)

Adalar demistim degil mi...
Su siiri paylasip balkon keyfime geri donecegim hizlica.

Ağır ağır ölür alışkanlığının kölesi olanlar, 
her gün aynı yoldan yürüyenler, 
yürüyüş biçimini hiç değiştirmeyenler, 
giysilerinin rengini değiştirmeye yeltenmeyenler, 
tanımadıklarıyla konuşmayanlar.

Ağır ağır ölür tutkudan ve duygulanımdan kaçanlar,
beyaz üzerinde siyahı tercih edenler, 
gözleri ışıldatan ve esnemeyi gülümseyişe çeviren ve yanlışlıklarla duygulanımların karşısında onarılmış yüreği 
küt küt attıran bir demet duygu yerine 
“i” harflerinin üzerine nokta koymayı yeğleyenler.

Ağır ağır ölür işlerinde ve sevdalarında mutsuz olup da bu durumu tersine çevirmeyenler,
bir düşü gerçekleştirmek adına kesinlik yerine belirsizliğe kalkışmayanlar, 
hayatlarında bir kez bile mantıklı bir öğüde aldırış etmeyenler.

Ağır ağır ölür yolculuğa çıkmayanlar, 
okumayanlar, müzik dinlemeyenler, 
gönlünde incelik barındırmayanlar.

Ağır ağır ölür özsaygılarını ağır ağır yok edenler, 

kendilerine yardım edilmesine izin vermeyenler, 

ne kadar şanssız oldukları ve sürekli yağan yağmur hakkında bütün hayatlarınca yakınanlar, 

daha bir işe koyulmadan o işten el çekenler, 

bilmedikleri şeyler hakkında soru sormayanlar, 

bildikleri şeyler hakkındaki soruları yanıtlamayanlar.

Deneyelim ve kaçınalım küçük dozdaki ölümlerden, 

anımsayalım her zaman: yaşıyor olmak yalnızca nefes alıp vermekten çok daha büyük bir çabayı gerektirir.

Yalnızca ateşli bir sabır ulaştırır bizi muhteşem bir mutluluğun kapısına.

Pablo Neruda


Guzel ve huzurlu gecsin gununuz...

Follow my blog with Bloglovin

Kalbim Ege'de Kaldi...

Tek kelime yazmadan gecen iki koca ayin ardindan hizlica bir giris yapayim dedim :)

Uzatilmis tatilimiz son surat devam ediyor lakin buralardan uzak kalisimin tek sebebi bitmek bilmez tatil modumuz degil de haftalardir bozuk olan bilgisayarimin gazabina ugrayisim idi...

Neyse ki tamir oldu ve ben hasretle dondum blog alemine :)

Uzunca bir Ege gezisinden geri yeni geldik...

Deniz, kum, gunes uclusune doyamadik desem saskinlik yaratmaz herhalde, kim doyabiliyor ki?

Ege denizinin tuzlu suyunun ve mis kokan zakkumlarin etkisinden henuz kurtulamadan, siz bu satirlari okurken yine ufak bir yolculuga cikiyoruz universite askimiz Ankara'ya dogru...

Goz acip kapayincaya kadar geri donerim, anlatacaklarim birikti nede olsa, yakinda buralardayim yine :)
Gorusmeyeli sizlerde ne var ne yok peki?

Memleket Halleri - Bursa'dan devam

Yaklasik1 ay onceydi, havalarin tam yeni yeni isinmaya ve baharin gelmeye basladigi gunlerdeydi bizim Gölyazi'ya gidisimiz. Hani baharin en canli en piril piril zamani olur ya, tum agaclar cicekler rengarenktir... iste oyle bir zamanda dolu dolu gezdik Gölyazi köyünü.

Gölyazi Uluabat gölü kiyisinda ufak sirin bir köy. Daha once hic gitme sansim olmamisti, havalari da guzel goruverince haydi gidelim dedik, koyulduk yola. Cok da iyi ettik, hafif tepelik bir yoldan göle ve köye dogru inerken guzel bir manzara karsiliyor insani.

Bir diger yandan da uzaktan Uludag'in zirvesinde henuz erimemis karlari gormek mumkun.

Daha Gölyazi' ya girmeden yolda "Aglayan Cinar" tabelalari karsiliyor gelenleri. Aglayan Cinar ne ki diye bir goz atalim dedik ancak agacin agladigi falan yoktu tabii :) Megerse cok cok yasli bir Cinar agaci imis, yillarin yorgunluguna dayanamayip yana bukulmus, insanlarda ona Aglayan Cinar demisler...

Bana kalirsa Aglayan Cinar'dan sa köyün kendisi cok daha guzel ve gorulmeye degerdi. Yalniz tek bir kotu nokta vardi ki hava guzel diye pilisini pirtisini toplayan gelmis, heryer insan kayniyordu. Insan demek kirlilik demek, insan demek yagmalamak demek, iste o sebepten uzulduk biraz. Umarim köyün bu en dogal hali bozulmaz zamanla.

En cok köyün evlerine bayildim ben :) Hala daha kerpicten, derme catma ama tam anlamiyla köy evi olan evlere...

Birde evlerin onundeki, sokaklardaki o ufacik ama rengarenk detaylara bayildim :) Fotograf cekmek icin bulunulmaz bir firsatti herbir sokak, herbir ev.

Sokakta oynayan cocuklarin guzelligi de bir bambaskaydi, gozleri gormuyor dunyayi dalmislar oyuna. Ortalikta insanlar geziniyormus, anneleri onlara sesleniyormus ve hatta tavsanin ayaklari suda islanmis... Dunya umurlarinda degil, onlarin keyfi kimsede yoktu valla :)

Ve Gölyazi da herbir sokak göle variyor :)

O sokaklarin göle kavustugu noktalardaki manzaralar, suyun uzerindeki yansimalarin herbiri ise birbirinden guzeldi, izlemeye doyamadim.

Neredeyse her sokaktaki leylek yuvasi ve bize baka baka ucup gelip tepemizdeki yuvaya konan bu leylekler de bir tesaduf olmasa gerek! Eh leylegi havada gorduk gezelim bari biz biraz :))

Iste boyle... Gölyazi'yi cok sevdik biz.

Olurda firsatiniz olur, yolunuz duserse mutlaka ugrayin derim henuz dogalligini kaybetmemis ve bozulmamisken.

Guzel bir haftasonu olsun hepimize :)