Lutfen anneme iyi bak

"Annen kaybolali bir hafta oldu" diye basliyor.

Daha ilk cumleden vuruyor, oylece kalakaliyorsunuz annenizin kaybolmasi dusuncesi ile basbasa. Sirf bu giris cumlesi sebebiyle kaybolan annenin endisesi sariveriyor, endise, merak, umut-umutsuzluk gel gitleri ile okuyorsunuz her satiri. Yasanan caresizligi iliklerinize kadar hissediyorsunuz.

Uzun zamandir merak ettigim ama ancak elime yeni gectigi icin yeni okuyabildigim bu kitap kesinlikle beklemelerime degmis! Yazarin olaylari ve icsel hesaplasmalari aile bireylerinin kendi agizlarindan tek tek anlatmis olmasi kitabin ilgincligini ve okunabilirligini daha da arttiriyor. Yazar zoru basarip boyle hassas bir konuyu hicbir yone cekistirmeden salt ciplakligi ile anlatmis. Bir annenin hayati boyunca cocuklari icin yaptigi fedakarliklari duygu somurusu yapmadan, “bak ben sacimi supurge ettim” mantigindan ve basa kakma hissiyatindan kacinarak en yalin haliyle vermis. Aile bireylerinin kendi kendileriyle hesaplasmalari ise insani ister istemez kendi ic hesaplasmalarina surukluyor, insan elde olmadan kendi “yaptiklarini” ya da “yapmadiklarini” sorguluyor. 

Ek olarak bizim gibi Kore dizisi ve dolayisiyla Kore kulturu duskunleri icin okumasi daha da zevkli bir kitap, zira kitabi okurken tanidik bildik kavramlari gormek insanin hosuna gidiyor.

Aslinda anneler gunu yazisi ile birlestirip yazmayi planlamistim ama yaziyi yetistiremedigimden ancak bu gune kaldi. Sonuc olarak kesinlikle okunmali listesine ekliyor ve siddetle tavsiye ediyorum, pisman olmazsiniz.

Ve kitap neye benziyor derseniz, alti cizili cumlelerden sadece birkaci…

...Annenin en son goruldugu yerde dikilirken, yanindan gecen bir suru insan omuzlarina surtunuyor. Saatine bakiyorsun. Saat ogleden sonra uc. Yani, annenin kayboldugu saat. Annenin, babanin yanindan insan seline kapilip suruklendigi platformda oylece dururken, insanlar sana carpa carpa yanindan geciyorlar. Insanlar annene de aynen bu sekilde carpmis ve onu saskina dondurmus olmali...

...Gecen sonbahara degin anneni cok iyi tanidigini saniyordun. Onun nelerden hoslandigini, kizdigi zaman onu sakinlestirmek icin ne yapman gerektigini, ne duymak istedigini bildigini dusunuyordun. Ama gecen sonbahar, onun hakkinda bildigini sandigin hersey darmadagin oldu. Ona supriz bir ziyaret yapmak istedin. Eve gittiginde, anne sana bir misafir gibi davrandi. Sen kendini o evde bir yabanci gibi hissetmistin...

...Hyong-col cebinden bir sigara cikarip dudaklarinin arasina koyuyor. Ne zaman oldugunu tam olarak bilemese de hayatinin bir noktasinda hisleri artik sadece ona ait olmaktan cikmisti. Annesini dusunmeden hayati yasamaya baslamisti. Annem babamla trene binmeyi basaramayip da bilmedigi bir istasyonda yapayalniz kaldiginda ben neredeydim ? O sirada ne yapiyordum ? Basini onune egiyor. Annesi kaybolmadan bir gece once is arkadaslariyla birlikte icmeye gitmisti...

...Eczaci onu alti gun once gordugunu soyluyor. Binanin ucuncu katinda oturdugunu, safak soker sokmez eczanenin kepenklerini acmak icin asagiya indigini ve yan tarafta, cop bidonlarinin yaninda uyuyan yasli bir kadin gordugunu anlatiyor. Kadinin ayaginda mavi plastik sandaletler oldugunu soyluyor. Kadinin saatlerce yurumus olabilecegini, cunku bir ayaginda derin bir yara oldugunu, neredeyse kemiginin gorundugunu anlatiyor. Kadinin ayagindaki yaranin feci bir bicimde iltihaplandigini ve onun icin yapilacak fazla birsey kalmadigini sozlerine ekliyor...

...Seul Istasyonu’ndaki platformda onu gozden kaybetmeden once sadece cocuklarinin annesiydi. Tipki derinlere kok salmis, sebatkar ve kesilmedigi yada koklerinden sokulmedigi surece asla yerinden kimildamayacak bir agac gibiydi. Daha dogrusu, onu bir daha gorememe ihtimali belirinceye kadar boyle dusunuyordun. Cocuklarinin annesi kaybolduktan sonra, kaybolan kisinin karin oldugunu farkettin. Elli senedir unuttugun karin ansizin yuregine kok salmisti...