Hayatin anlami

Ayaklarimi suruyerek gittim MR cektirmeye. Insanin yasi ilerledikce daha bir korkak mi oluyor ne, yoksa benimkisi yersiz bir husnu kuruntu mu? Hastahaneye girince dunya degisiyor birden bire… Doktorlar nasil katlaniyorlar buna anlamakta zorluk cekiyorum, her taraf hasta ve yasli insan dolu, caresizler, avurtlari cokuk, elleri ayaklari tutmuyor yada belki gozleri gormuyor… Belkide tipki birgun bizim olacagimiz gibi…

“Hayatin anlami” diye cinliyor kulaklarimda kucuk kardesin sozleri. Daha 15 yasinda, anne babanin sicak kucagindan baska biryeri gormemis, hayati sorgulamasi garip ve anlamsiz geliyor bana…

MR cektirecegim kata ilerliyorum hizlica. Cevreye bakmamaya calisarak, sanki bakmayinca onlarin hasta benimse saglikli oldugum gercegi degisecekmis gibi. Utaniyorum bundan, kiziyorum kendime bu kadar kiymet bilmez oldugum icin ve yine sukurlere boguluyorum sahip olduklarim adina…

“Hayatin anlami” sozcukleri yankilaniyor kafamda. Ah diyorum icimden, nasilda derin bir sorgulama bu boyle, cozebilen varmi ki sen cozmeye calisiyorsun kucuk cocuk…

Sonunda variyorum gidecegim yere. “Randevum vardi” diyorum, suratima bakip ”Bu islemin ne kadar tutacaginin farkindamisiniz? Odeyebilecekmisiniz?” diye soruyorlar, afalliyorum birdenbire. Saskinligim cahilligimden aslinda, o anda farkedemiyorum durumu benden cok daha ciddi olan zavallilarin sirf parasini odeyemeyecekleri icin bu kapidan donduklerini! Utaniyorum bir kez daha. “Evet odeyebilirim param var” demenin agirligi koskoca bir yumru olup oturuyor bogazima…

“Hayatin anlami” diyor iceride bir ses bir kez daha… Agzimin kenarinda aci bir gulumseme “Daha cok kucuksun cocuk” diyorum icimden ona, hayatin anlami aslinda hic senin aradigin ya da bekledigin gibi birsey degil aslinda…

“Hem benim saglik sigortam var” diyorum hemsireye, “Yok diyor saglik sigortasi odemiyor bunu”. Hatirliyorum bu ulkede saglik sigortalarinin ici bos, parasi olanlarin hakki var yasamaya. Utaniyorum birkez daha, para karsiligi sahip oldugum yasam hakki yuzunden.

Sessizce gecip bekleme odasinda bekliyorum siramin gelmesini.

Az sonra beni aliyorlar iceri. Tam iceri alirlarken beni goruyorum benden onceki kisiyi; yasli bir adam, kendinde bile degil oylesine yatiyor orada, hani sorsalar canli mi degilmi bilemem… yatiyor oylesine tek basina… Giydigim hastahane kiyafeti usutuyor deliler gibi, titremem ondan mi yoksa gorup yasadiklarimdan mi bilemiyorum. Korktugumu belli etmeden uzaniyorum MR masasina, derin bir nefes aliyorum.

“Hayatin anlami” diye konusuyor o urkek ama isyankar sesiyle kafamda. Ona anlatacak oyle cok sey varki aslinda, ama biliyorum yasamadan anlayamayacak, hepimiz gibi…

MR calismaya basliyor, korkuyorum, nefesim daraliyor iceride. Uzerime orttukleri ortu yetmiyor usuyorum veya belki de sevdiklerim yok yanimda ondan usuyorum karar veremiyorum. Kendi kendimi telkin ediyorum; “sadece 15 dakika daha fazla degil sonrasinda sapasaglam cikip gideceksin buradan ve devam edeceksin yasamina sahip oldugun tum zenginliklerle” diye.

Birden aklima dusuyor, ilk MR cektirisim, ilk kez bu tabut gorunumlu cihaza girisim… Tabuta girmeyecek kadar sansli oldugumdandi… Kazanin uzerinde 24 saat bile gecmemisti henuz. Bana bahsedilen ikinci hayat, ikinci sans…

“Hayatin anlami” diye sorguluyor yeniden kafamin icinde ufaklik, ahh diyorum boyle tecrubelerle ogrenme sakin, kiymetini bil sana verilen sansin cunku ikinci bir sans verilmeyebilirde…

Bitmek bilmiyor bir turlu makinenin ugultusu… Icim daraliyor, kendimi kapana kisilmis hissediyorum. Bir sonraki gun yapacaklarimi dusunuyorum… Her zaman yaptigim gibi hayatin gundelik telaselerinde boguyorum derin dusuncelerimi ve korkularimi…

“Hayatin anlami” diye soran narin sesi cinliyor bir kez daha beynimde… Ahh kucuk kardes diyorum, hergun saglikla aldigin tek bir nefes bile iste o senin deliler gibi aradigin hayatin anlami…

“Sonuclari doktor gorup yorumlayacak, gidebilirsiniz” diyorlar, kacarcasina uzaklasiyorum. Eve donus yolunda metroya atiyorum kendimi, agzina kadar dolu herzamanki gibi, son bir saatte gorduklerimden sonra soylenmeye utaniyorum… Duragima geldigimde acele ile atiyorum kendimi disari.

Tam onumde hintli bir cift var; gariban ve pislik icinde… Inanilmaz agir kori kokusu geliyor burnuma onlardan, kacamiyorum. Inatla soylenmiyorum bu kez, soylenemiyorum! Kori kokusu genzimi yakiyor, midem bulaniyor gun boyu yasadigim herseyden oturu. Durup iki dakika soluklaniyorum.

“Hayatin anlami” diye fisildiyorum kendi kendime, gulumseyip naifligine yola devam ediyorum…
A.

Anneye dip not: endiseye gerek yok bel agrisi icin gittigim MR bu ;) hem doktor birseyin yok “macar salami” gibisin dedi :D